Ja jij…. Voor jou is het makkelijk praten. Jij hebt gewoon een volle agenda…jij bént al succesvol. Jij hébt leuke klanten.

Ik krijg het regelmatig naar m’n hoofd geslingerd…

Zeker, ik heb een ontzettend groot netwerk opgebouwd waaruit mooie, leuke projecten komen. Daar ben ik echt blij mee.

Maar ook ík had in het begin van mijn carrière niet makkelijk praten. Want even heel ver terug: toen ik net was geboren, was ik ook nog geen ontwerper of stylist. Sterker nog, dat werd ik pas toen ik de 30 al flink was gepasseerd.

Van zaterdagbaantje naar leidinggevende
Ik werkte vanaf mijn 16e bij C&A. Doordat ik na de HAVO niet werd toegelaten op de opleidingen die ik graag wilde doen, ben ik daar blijven hangen. 14 jaar.

Op een zeker moment kwam de bedrijfsleider langslopen en vroeg of ik even meekwam. Ik had geen idee en liep vol spanning met hem mee. 12,5 jaar bij de zaak was de reden en de daarbij horende receptie het onderwerp van gesprek. En in plaats van verheugd te zijn, dacht ik alleen maar hellup. Nu moet ik echt weg.

Ik heb nog steeds een heel warm hart voor C&A. Ik heb er veel geleerd, ben opgeklommen van zaterdaghulp naar leidinggevende, was vicevoorzitter van de ondernemingsraad en zat op het hoofdkantoor op het Damrak als jongste medewerker ooit in de Centrale Ondernemingsraad bij mijnheer Brenninckmeijer aan tafel.

Van jurken naar gordijnen
Ik switchte naar IKEA waar ik een superleuke tijd had. Maar in plaats van werken in het design-team, kwam ik toch weer in de winkel terecht. Ik werkte wéér als leidinggevende, want daar had ik ervaring mee en dat was precies waar IKEA naar op zoek was. In plaats van jurken verkocht ik gordijnen en was nog steeds met planningen en allerlei praktische zaken bezig die horen bij een grootwinkelbedrijf.

In de zomer van ’99 werd ik benaderd door een vriend die een reclamebureau had. Hij was op zoek naar een stylist voor een intensieve fotoshoot van een groot tapijtmerk. Hij vond mij er geknipt voor.

Ik nam een week vakantie op bij IKEA, en stortte me op deze klus. Alles was nieuw, ik had echt geen idee. Als ik daar nog aan terugdenk…

Dat magische moment vergeet ik nooit
Maar ik herinner me vooral dat magische moment dat ik over de drempel van die fotostudio stapte. Een oude gymzaal vol met decorstukken en losse wanden. Met een hippie-like fotograaf, die heel geduldig was gelukkig, want snel was ik nog niet. Maar ik voelde: hier moet ik zijn. Dit is mijn plek. Dit is mijn werk.

Wat als…. Ik hier nu écht mijn werk van kon maken. Gewoon alle dagen als interieurstylist werken. En ik deed het gewoon. Ik nam ontslag bij IKEA en ging eind december naar de Kamer van Koophandel om op 1 januari 2000 te starten als zelfstandig interieur stylist.

Weg zekerheid!
Het was spannend, het was eng, en ik moest nog ontzettend veel leren. Ik had in m’n eentje een hypotheek die door een fikse rente aan de hoge kant was, maar die wel betaald moest worden. Ik geloofde erin en vertrouwde op mezelf.

Mooie opdrachten kwamen langs, ik ging voor een aantal woonbladen werken en kwam bij veel mensen thuis voor interieuradviezen. Voor jezelf werken blijft altijd onzeker, geen maand is hetzelfde. Dat werd de constante.

Die eerste klant van het grote vloerenmerk, is trouwens nog steeds mijn klant.

In één klap werd alles anders
Dat ik makkelijk praten heb, is nog steeds niet het geval. Toen Covid voorbijkwam, was mijn agenda in één klap leeg, kwam er geen geld meer binnen en moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Werken aan je bedrijf is een ongoing proces. Ik woonde in India, kon lange tijd niet terug, had geen inkomen meer en ging eens rustig nadenken.

Waar liggen kansen, wat kan wél, waar ligt mijn kracht, waarmee kan ik helpen?

We weten allemaal dat online werken en met elkaar in contact komen in het voorjaar van 2020 een enorme vlucht nam. Ook ik dook daarop. Op 8 april 2020 gaf ik mijn eerste online webinar vanuit onze tuin in India met tropische vogelgeluiden op de achtergrond. Met knikkende knieën. Kijken naar dat groene puntje op het scherm is echt wel wat anders dan trainingen op locatie geven in een klaslokaal in Nieuwegein.

Daaruit kwamen weer hele leuke nieuwe ontwikkelingen. Een online academy, maar ook van betekenis zijn als coach, heel specifiek voor interieurontwerpers. Ik had mezelf weer opnieuw uitgevonden.

Waarom vertel ik dit verhaal?
Omdat ik hoop dat het jou inspireert. Omdat mijn pad ook een boel kronkels heeft en een énorme omweg, maar dat ik altijd weer ergens uitkom waar het leuk is. Dat de weg naar je doel nog weleens een afslag neemt, maar dat die zeker zo interessant is.

Wat mij altijd heeft geholpen is tegen mezelf zeggen: wat is het ergste dat mij kan overkomen, als ik deze beslissing neem. En de grap is, dat als je daar echt over na gaat denken, het er meteen rooskleuriger uit ziet. Omdat alles overkomelijk is.

En ja, misschien pakt een beslissing niet helemaal uit zoals je hebt gedroomd. Toch gaat die ervaring zorgen dat je een stap verder komt. Dat is dat kronkelpaadje waar ik ook overheen ben gegaan. Een paar keer in je leven moet je een piketpaaltje slaan. Waar sta je nu? Welke kant wil je op? Wat wil je écht?

Blijf je in cirkels ronddraaien?
Als je op het punt staat om zo’n piketpaaltje te slaan en je blijft maar rondjes draaien, grote kans dat je behoefte hebt aan een ‘personal trainer’ voor je interieur business. Iemand die echt naar je luistert en naar boven haalt waar je kracht zit. Die goed aanvoelt waar jij naartoe wilt en die met je kan sparren over de aanpak daarvan.

Die persoon wil ik voor je zijn. Stuur me een mail, dan praten we daar over.

Hoe efficiënt ga jij met je waardevolle uren om? Doe je alles zelf, want controlfreak, je kunt het beter zelf, moeite om geld uit te geven of vul maar in, een andere reden die voor jou heel logisch is?

Mijn herinneringen gaan meteen terug naar de allereerste auto die ik zelf kocht. Het was januari 2000, vers gestart als interieurstylist. Ik verwachtte een hoop kilometers te gaan rijden. Dat zou vooral van winkel naar winkel naar fotostudio zijn, weer naar huis, naar fotostudio en weer naar al die winkels waar ik spullen had geleend. Ik deed namelijk in het begin vooral fotoshoots voor diverse interieur magazines.

Ik koos om die reden een Citroën Berlingo. Daar kon lekker veel in. Het werd een knalpaarse. Ik kon hem met een leuke korting kopen, want er was een energiemaatschappij die per ongeluk de verkeerde ralkleur paars had besteld en die wilde er graag snel weer vanaf. Ik blij. En die kleur had nog wel iets.

Er lag altijd wel iets nuttigs in, iets wat ik tijdens een shoot nog net even nodig had. Een mooie kleerhanger, geinig vaasje of royale plaid. Ik dook gewoon even in mijn rijdend magazijn en daar kwam vaak de missing piece uit tevoorschijn.

En die auto was natuurlijk reuze handig om alle spullen terug te brengen die ik had geleend van diverse winkels en groothandels. Ik was steeds er wel even zoet mee. Er waren dagen dat ik twee keer moest tanken.

Dat terugbrengen rekende ik niet door aan de klant. Ik vond eigenlijk wel dat dat erbij hoorde. Service van de zaak.

Toch kreeg ik op een bepaald moment een inzicht. De dagen dat ik alles weer netjes terugbracht naar de leveranciers en winkels, verdiende ik niets. Sterker, het koste me tijd en een bedrag per kilometer én ik kon die dag niet voor een ander project aan het werk, want ik zat achter het stuur. Als een echte koerier.

Ik ging op mijn offerte een koerier vermelden, met een ingeschat bedrag. En wat denk je?

Niemand protesteerde. Nieuwe klanten niet, bestaande klanten ook niet. Terwijl die gewend waren dat ik alles zelf terug ging rijden. Men vond het heel normaal. Dat gaf mij de trigger om meerdere taken die ik als vanzelfsprekend bij mezelf neerlegde eens onder loep te nemen.

Dit speelde zich ruim 20 jaar geleden af, maar jij hebt vast een vergelijkbare situatie. Je stopt ergens uren in, die je niet kunt verzilveren. Of je stopt tijd in een taak, die een ander veel sneller (en meestal ook beter) kan uitvoeren.

Een website in elkaar klussen. Een visitekaartje ontwerpen. Je administratie doen. Of misschien wel een ingewikkelde sketchup maken of een technisch lichtplan ontwerpen.

Het loont écht om al je werkzaamheden eens uit elkaar te rafelen. Ga daar eens rustig voor zitten met pen en papier. Schrijf op wat je weinig moeite kost en wat je heerlijk vindt om te doen. Noteer ook wat als een last op je schouders ligt en waar je eigenlijk ook helemaal niet goed in bent. Plussen en minnen dus. Zo simpel is het.

Waarschijnlijk gaan dan je innerlijke stemmetjes door elkaar tetteren dat het zonde is van je geld om vormgeving uit te besteden. Dat het je best gaat lukken om zelf uit te vogelen hoe wordpress werkt. Dat je echt wel ergens de tijd kunt vinden om je administratie te doen.

Al de tijd die je dat soort klussen besteed, ben je niet bezig met de core van je bedrijf. Niet met waar het in jouw interieur-business om draait.

Hoe heerlijk is het om een kleurplan voor een nieuwe klant te ontwerpen in plaats van met je rekenmachine alle bonnen voor je btw-aangifte bij elkaar op te tellen. Hoe fijn is het om een meubelplan te maken, in plaats van uren te prutsen met een beeld dat je maar niet netjes in je website krijgt geplakt.

Herkenbaar?

Ik zeg graag: doe waar je goed in bent, en laat de rest een ander doen.

Ja, daarvoor krijg je een factuur gepresenteerd. Die voer je op als kosten in je administratie. Want de belastingdienst betaalt er ook een deel van. Maar die factuur geeft je vooral heel veel vrijheid. Uren die je kunt besteden om nieuwe projecten naar je toe te trekken. Honderd keer leuker om te doen.

Geld uitgeven is niet altijd een makkelijke keuze. Maar ben kritisch op waar je voordeel uit kunt halen. Of werkgeluk. Of een taak die je beter een expert kunt laten uitvoeren. Maak het leven makkelijker voor jezelf.

Kom je hier gewoon niet uit? Heb je te veel keuzes te maken? Vind je het lastig om jezelf goed te positioneren? Dan kan coaching iets voor jou zijn. Ik kan je personal trainer zijn om jouw interieur business goed op de rails te krijgen. Stuur me een mail en we praten er even over door!

Je weet eigenlijk best wel dat je écht moet gaan. Naar dat netwerk event, waar heel waarschijnlijk jouw ideale klant rondloopt of leuke collega’s. Waar kansen liggen voor nieuwe leuke projecten, of een toffe samenwerking, of gewoon een goede connectie.

Maar brrrr.. je bent helemáál niet iemand die kordaat over de drempel stapt en een beetje leuk gaat lopen mingelen met iedereen en zo de leukste klussen binnentikt.

En heel eerlijk, ik zal een geheim met je delen. Als kind was ik enorm verlegen. Veel later -ruim 10 jaar nadat ik de basisschool verliet- bleek dat ik zelfs onzichtbaar was. Er was een reünie georganiseerd en ik popelde om er naartoe te gaan. Ik had het namelijk enorm naar mijn zin gehad op school. Ik kon prima leren en ik zat in een leuke klas met toffe leraren.

Dus, haartjes in de krul, en op naar de oude basisschool, waar in de aula de reünie georganiseerd werd.

Ik herkende iedereen direct. Daar stond Stephan aan de statafel met Marco en Werner en ik zag ook Monique, Sylvia en Jolanda, de gangmakers van de klas. De sfeer was übergezellig en iedereen kletste vrolijk met elkaar met op de achtergrond de muziek van ABBA en ELO. En gelukkig, ik werd ook aangesproken. Maar niet met de vraag ‘wat ik nu deed’. Maar met de vraag: ‘hey, heb jij bij ons in de klas gezeten’?

Best shocking eigenlijk. Acht jaar lang (inclusief de kleuterklas) samen met 29 andere kinderen dag in dag uit zes uur per dag in hetzelfde klaslokaal zijn en dan blijkbaar totaal niet opvallen.

Mooi inzicht…dat wel.

Maar geen goed voorbeeld van hoe je jezelf zichtbaar maakt. In de eerste jaren dat ik voor mezelf startte, verliep het niet heel anders dan op de basisschool. Ik liep via de deuropening langs de muur naar de eerste hoek die ik tegenkwam. Zo. Hier had ik overzicht, en kon heerlijk toekijken hoe anderen driftig stonden te netwerken. En ook hier had ik het best prima naar mijn zin. Het leverde alleen niet zoveel op.

Dat moest anders.

Een heel goede tip die iemand mij ooit gaf heeft mij enorm geholpen: Zorg dat een ander het initiatief neemt voor een gesprek. Daar hoef je niet zo gek veel voor te doen, je hoeft er zelfs niet eens iets voor te zeggen.

Whazzit!

Trek iets aan of heb iets bij je dat opvalt. Coole sneakers, een bijzondere tas, of stop iets onverwachts in je haar. Iets waarvan een ander kan denken, hé, dat is leuk, cool of anders. Mensen die het makkelijk vinden om contact te leggen, vinden het ook makkelijk om daar iets van te vinden én te zeggen. En voilà, het contact is gelegd. Ineens ben je onderdeel van een gesprek. En je hoefde daar vrij weinig voor te doen.

Ben je niet zo’n prater? Stel dan vooral vragen. Dat vinden veel mensen leuk. En zo kom jij veel te weten. Stel je gerust kwetsbaar op. Vraag een collega gewoon hoe hij of zij aan klanten komt. Of het goed gaat met het bedrijf. Welke prijzen ze vragen voor een project. Je zult verrast zijn over hoe open mensen zijn. Hoe graag ze iets met je willen delen.

Een volgende keer zeg je zelf iets over de coole sneakers van een ander. En zo raak je steeds meer comfortabel in ‘netwerksituaties’. Is mij ook gelukt. En ik ben het zelfs heel leuk gaan vinden. Ik loop nu vanuit de deuropening naar het midden van de ruimte. En ja, ik pas nog regelmatig de truc toe om iets aan te trekken dat opvalt. Dat werkt namelijk altijd!