Hij had een enorme voorliefde voor het verzamelen van steentjes, stukjes keramiek en afval. Op zijn fiets bracht hij ze naar een afgelegen plek in de stad Chandigarh, in het Noordwesten van India. Zijn vondsten werden kunstwerken: mensfiguren, dieren groot en klein, hele legers, abstracte vormen en veel mozaïek. Nek Chand -uit Pakistan- werkte als architect en wegeninspecteur. Zijn geheime plek werd ontdekt en dat bracht ‘gedoe’. De burgemeester was godzijdank een leuke man en zeer gecharmeerd van het werk van Chand. Dit resulteerde in ‘RockPark’. Fan van Gáudi? Chand overtreft! Zijn creaties zijn verfijnd en hartverwarmend. Plannen voor India? Beloof me dat je een stop-over maakt in Chandigarh. Natuurlijk voor Rock Garden, maar ook voor de geweldige architectuur van Le Corbusier.

Hij had een enorme voorliefde voor het verzamelen van steentjes, stukjes keramiek en afval. Op zijn fiets bracht hij ze naar een afgelegen plek in de stad Chandigarh, in het Noordwesten van India. Zijn vondsten werden kunstwerken: mensfiguren, dieren groot en klein, hele legers, abstracte vormen en veel mozaïek. Nek Chand -uit Pakistan- werkte als architect en wegeninspecteur. Zijn geheime plek werd ontdekt en dat bracht ‘gedoe’. De burgemeester was godzijdank een leuke man en zeer gecharmeerd van het werk van Chand. Dit resulteerde in ‘RockPark’. Fan van Gáudi? Chand overtreft! Zijn creaties zijn verfijnd en hartverwarmend. Plannen voor India? Beloof me dat je een stop-over maakt in Chandigarh. Natuurlijk voor Rock Garden, maar ook voor de geweldige architectuur van Le Corbusier.

Ze hebben een nogal pittig leven op het platteland. Waterkannen worden handmatig gevuld, na een heel stuk lopen. Ze zijn multifunctioneel, zo krijgen hun kinderen een betere toekomst en is er een beetje extra inkomen. Met handwerk. Waarin veel liefde, trots en gevoel voor traditie is verwerkt. Ik denk zo graag met ze mee, met de Indiase vrouwen op het platteland. Ik zit op een kleedje naast hen op de grond. Taalbarrière is geen hindernis. Handen, voeten, een papier en een potlood én de traditionele ‘masala chai’. Hun producten in een westers land verkopen is een grote droom. Door authentieke, bestaande ontwerpen te ‘tweaken’ werk ik met hen samen aan een mooi product, perfect passend in westerse interieurs!

Ik kijk naar TV en zie een bos. Verder niets. Maar ik weet het meteen. Als kind zat ik aan de buis gekluisterd als Pippi op TV was: zij kon namelijk werkelijk alles en ik keek als een huis tegen haar op. Ze was oersterk –ze kon namelijk een volwassen paard optillen- maar ze was óók superslim én creatief. Ze liep met Conrad’s kleefpasta onder haar schoenen tegen het plafond. Spaghetti knipte zij -waarom ook niet- met een schaar. De eenvoudigheid waarmee ze ingewikkelde situaties kon oplossen en het vermogen om als kind de wereld van volwassenen snoeischerp te doorgronden. En natuurlijk was dit niet Pippi zelf, maar Astrid Lundgren, die het mooiste kinderverhaal ooit schreef.

Zij durft een relatie met een nieuw en onbekend materiaal aan te gaan. Zij durft combinaties te maken die ongekend maar ook super gewoon zijn. Als mijn hart een sprongetje maakt bij een nieuwe vondst: 10 tegen 1 dat het een ontwerp van Patricia Urquoila is. Geboren Spaanse, maar gekozen Italiaanse. De kleurkeuze, materialenmix, dessins en structuren: alles is weloverwogen toegepast in een verfijnde vormgeving. Meestal is juist de eenvoud hierin de kracht. En daar is Patricia voor mij de onbetwiste leider. Zij is thuis bij de grootste interieurmerken op aarde, maar zij durft ook voor onbekende merken te ontwerpen. Ik bewonder haar veelzijdigheid!

Humor, trots, geluk. Onverschilligheid, verdriet of boosheid. Menselijke emotie is zichtbaar. Een moment op straat. Of in de trein op weg naar je werk of je tante. Of een plek waar je verveeld staat te wachten. Je kijkt in het rond, want wat moet je anders. Er is ineens connectie. Het kan een aanleiding zijn, iets dat er om je heen gebeurt. Iets grappig of helemaal niet. Er is oogcontact, een veelbetekenende blik, een glimlach, of een groot vraagteken. Hoe dan ook, er is contact. Ik verwonder me altijd over de elasticiteit van mensen. Zeker als ik in India op straat ben. Mensen zonder enige reden om blij te zijn, hebben een onverwachte veerkracht.

Een brug, een gebouw, een heel park of eiland. Gracieuze plooien. Prachtige kleuren zoals een diepe saffraantint of een sobere wit. Het was hard werken. Groots denken helpt. Het waren geen onbetekenende gebouwen, maar de pont neuf, central park in NY en de rijksdag in Berlijn. Installaties hebben iets magisch voor mij. De grootsheid, de veelheid. De simpelheid, het vernuft. De start van het idee. De onmogelijkheid van de uitvoering. Ik wordt er als een magneet toe aangetrokken. Christo en Jeanne-Claude waren hier een grootheid in. Misschien wel de grootste. Eén ding was zeker: wat zij ook deden, het had een enorme impact. Puur bedoeld om van te genieten en gewoon om er te zijn. Zo mooi.

Haar bewogen leven spreekt tot de verbeelding, iedereen weet dat zij een geweldig stijl-icoon was, echt een voorbeeld voor vrouwen uit die tijd. Maar bijna niemand, dat zij zich daarnaast ook heel hard heeft gemaakt voor het behoud van historische gebouwen in de US. Hiermee kwam zij helemaal niet in het nieuws, maar heeft zich onzichtbaar ingezet voor het behoud van bijvoorbeeld Central Station in New-York. Ongelofelijk toch, dat als zij er niet was geweest, dit markante, iconische gebouw er waarschijnlijk niet meer was geweest.