Over mij

Ik heb geen diploma’s aan de muur en ook schoof ik vroeger in mijn slaapkamer niet met de meubels. Daar was namelijk geen plaats voor. Ik heb wél een boeiende carrière, een omvangrijke ervaring en een enorme kleur- en interieur expertise opgebouwd.

Ik werk meer dan 22 jaar met (inter) nationale opdrachtgevers uit diverse vakgebieden met een link naar interieur: vakbeurzen, retail, showrooms en ik heb meer dan 1000 consumenten met hun interieur en hun huis geholpen. Allemaal geweldige mensen en merken die ik heb kunnen inspireren. Ik heb voor veel televisieprogramma’s gewerkt, o.a. Binnenste Buiten van de TROS, een aantal metamorfoseprogrammas voor VT wonen in samenwerking met Karwei. Toen ik net startte voor Life&cooking met een vaste rubriek bij Carlo en Irene. Ik sprak over de laatste trends, over tips voor het interieur en knapte zelfs meubels op. Ook voor verschillende (woon)tijdschriften van DPG-media, De Telegraaf Groep en lokale media) heb ik veel fotoshoots gedaan en stapels redactionele artikelen gemaakt. Daarnaast geef ik trainingen aan interieurprofessionals over kleur en interieur en geef colortalks op grote bijeenkomsten van merken. Ik had ook nog de tijd om 4 boeken te schrijven met focus op kleur. Met al deze ervaring heb ik goed begrepen iedere vraag anders is, dus we starten met een maagdelijk wit canvas! Ik kijk er naar uit om met jou samen te werken.

GEWERKT MET

Something Good

Gáudi in overtreffende trap

Hij had een enorme voorliefde voor het verzamelen van steentjes, stukjes keramiek en afval. Op zijn fiets bracht hij ze naar een afgelegen plek in de stad Chandigarh, in het Noordwesten van India. Zijn vondsten werden kunstwerken: mensfiguren, dieren groot en klein, hele legers, abstracte vormen en veel mozaïek. Nek Chand -uit Pakistan- werkte als architect en wegeninspecteur. Zijn geheime plek werd ontdekt en dat bracht ‘gedoe’. De burgemeester was godzijdank een leuke man en zeer gecharmeerd van het werk van Chand. Dit resulteerde in ‘RockPark’. Fan van Gáudi? Chand overtreft! Zijn creaties zijn verfijnd en hartverwarmend. Plannen voor India? Beloof me dat je een stop-over maakt in Chandigarh. Natuurlijk voor Rock Garden, maar ook voor de geweldige architectuur van Le Corbusier.

Een glimlach op je gezicht

Ik hou van de ronde vormen die ze kiest, de frisse kleuren, het ritme, de gekkigheid. Ik ben dol op de projecten die je in je hart raken en waar je zelf een onderdeel van bent. Zoals het project room’ met spiegels rondom en ontelbare kleine lichtjes. Alsof je in een oneindige ruimte bent, zwevend bijna. Dit is het herkenbare handschrift van de Japanse Yayoi Kusama. Haar speelse, humoristische en haast kinderlijke kijk op de wereld zorgt voor kunst die een glimlach op je gezicht tovert. Ze is een uitgesproken verschijning, zwaar opgemaakt met een knalrood ‘bob-kapsel’ . Authentiek en eerlijk. Ze heeft nooit een geheim gemaakt van haar psychische problemen. “Polkadots are a way to infinity”.

De kracht van overleven

Ze hebben een nogal pittig leven op het platteland. Waterkannen worden handmatig gevuld, na een heel stuk lopen. Ze zijn multifunctioneel, zo krijgen hun kinderen een betere toekomst en is er een beetje extra inkomen. Met handwerk. Waarin veel liefde, trots en gevoel voor traditie is verwerkt. Ik denk zo graag met ze mee, met de Indiase vrouwen op het platteland. Ik zit op een kleedje naast hen op de grond. Taalbarrière is geen hindernis. Handen, voeten, een papier en een potlood én de traditionele ‘masala chai’. Hun producten in een westers land verkopen is een grote droom. Door authentieke, bestaande ontwerpen te ‘tweaken’ werk ik met hen samen aan een mooi product, perfect passend in westerse interieurs!

Omhoog en omlaag

Lelijke graffiti, prachtige muurschilderingen, de was die buiten hangt te drogen en onbedoeld een mooie match is met de kleur van de muur. De structuur van een stoeptegel, een stapel oude kranten die ineens een heel ritmisch effect geven. Ik kijk vooral omhoog en omlaag, dáár ontdek ik dingen die normaal gesproken aan je oog ontglippen. Daar maken de radartjes in mijn hersenen connecties die op zijn plaats vallen in een mooi project. Het straatleven. Ik bewonder opvallende mensen die de dictatie van de mode achterstevoren volgen en daarmee hun eigen identiteit versterken. Die het niet uitmaakt wat een ander daar van vindt. Geweldig. Zou ik stiekem een beetje meer van willen hebben.

Waarom je altijd een schaar bij de hand moet hebben als je spaghetti eet

Ik kijk naar TV en zie een bos. Verder niets. Maar ik weet het meteen. Als kind zat ik aan de buis gekluisterd als Pippi op TV was: zij kon namelijk werkelijk alles en ik keek als een huis tegen haar op. Ze was oersterk –ze kon namelijk een volwassen paard optillen- maar ze was óók superslim én creatief. Ze liep met Conrad’s kleefpasta onder haar schoenen tegen het plafond. Spaghetti knipte zij -waarom ook niet- met een schaar. De eenvoudigheid waarmee ze ingewikkelde situaties kon oplossen en het vermogen om als kind de wereld van volwassenen snoeischerp te doorgronden. En natuurlijk was dit niet Pippi zelf, maar Astrid Lundgren, die het mooiste kinderverhaal ooit schreef.

Geboren Spaanse, gekozen Italiaanse

Zij durft een relatie met een nieuw en onbekend materiaal aan te gaan. Zij durft combinaties te maken die ongekend maar ook super gewoon zijn. Als mijn hart een sprongetje maakt bij een nieuwe vondst: 10 tegen 1 dat het een ontwerp van Patricia Urquoila is. Geboren Spaanse, maar gekozen Italiaanse. De kleurkeuze, materialenmix, dessins en structuren: alles is weloverwogen toegepast in een verfijnde vormgeving. Meestal is juist de eenvoud hierin de kracht. En daar is Patricia voor mij de onbetwiste leider. Zij is thuis bij de grootste interieurmerken op aarde, maar zij durft ook voor onbekende merken te ontwerpen. Ik bewonder haar veelzijdigheid!

Verbeeldingskracht

Een vouw in een stukje papier, een draadje op een bepaalde manier gekruld of puntenslijpsel dat eigenlijk op zichzelf al wonderbaarlijk prachtig is. Hele pure vormgeving, niets toegevoegd of juist een miniem detail wat het beeld net even spannend maakt. De meeste mensen kennen mij als uitgesproken en kleurrijk, maar de ‘beauty’ zit hem wat mij betreft ook in simpelheid. Eenvoudig van vorm, structuur en ja, zelfs kleur. Alle kleuren zijn kleuren. Kijk eens bewust naar iets simpels en hoe het je op ideeën brengt. Trek het uit zijn verhouding, geef het een ritmische herhaling, en zie hoe je kunt toveren met je verbeelding!

Connecten, nét als je je staat te vervelen

Humor, trots, geluk. Onverschilligheid, verdriet of boosheid. Menselijke emotie is zichtbaar. Een moment op straat. Of in de trein op weg naar je werk of je tante. Of een plek waar je verveeld staat te wachten. Je kijkt in het rond, want wat moet je anders. Er is ineens connectie. Het kan een aanleiding zijn, iets dat er om je heen gebeurt. Iets grappig of helemaal niet. Er is oogcontact, een veelbetekenende blik, een glimlach, of een groot vraagteken. Hoe dan ook, er is contact. Ik verwonder me altijd over de elasticiteit van mensen. Zeker als ik in India op straat ben. Mensen zonder enige reden om blij te zijn, hebben een onverwachte veerkracht.

Zij pakten alles in!

Een brug, een gebouw, een heel park of eiland. Gracieuze plooien. Prachtige kleuren zoals een diepe saffraantint of een sobere wit. Het was hard werken. Groots denken helpt. Het waren geen onbetekenende gebouwen, maar de pont neuf, central park in NY en de rijksdag in Berlijn. Installaties hebben iets magisch voor mij. De grootsheid, de veelheid. De simpelheid, het vernuft. De start van het idee. De onmogelijkheid van de uitvoering. Ik wordt er als een magneet toe aangetrokken. Christo en Jeanne-Claude waren hier een grootheid in. Misschien wel de grootste. Eén ding was zeker: wat zij ook deden, het had een enorme impact. Puur bedoeld om van te genieten en gewoon om er te zijn. Zo mooi.

Marie-Gon gebruikt cookies op haar site. Klik voor meer informatie. Sluit