Je weet eigenlijk best wel dat je écht moet gaan. Naar dat netwerk event, waar heel waarschijnlijk jouw ideale klant rondloopt of leuke collega’s. Waar kansen liggen voor nieuwe leuke projecten, of een toffe samenwerking, of gewoon een goede connectie.

Maar brrrr.. je bent helemáál niet iemand die kordaat over de drempel stapt en een beetje leuk gaat lopen mingelen met iedereen en zo de leukste klussen binnentikt.

En heel eerlijk, ik zal een geheim met je delen. Als kind was ik enorm verlegen. Veel later -ruim 10 jaar nadat ik de basisschool verliet- bleek dat ik zelfs onzichtbaar was. Er was een reünie georganiseerd en ik popelde om er naartoe te gaan. Ik had het namelijk enorm naar mijn zin gehad op school. Ik kon prima leren en ik zat in een leuke klas met toffe leraren.

Dus, haartjes in de krul, en op naar de oude basisschool, waar in de aula de reünie georganiseerd werd.

Ik herkende iedereen direct. Daar stond Stephan aan de statafel met Marco en Werner en ik zag ook Monique, Sylvia en Jolanda, de gangmakers van de klas. De sfeer was übergezellig en iedereen kletste vrolijk met elkaar met op de achtergrond de muziek van ABBA en ELO. En gelukkig, ik werd ook aangesproken. Maar niet met de vraag ‘wat ik nu deed’. Maar met de vraag: ‘hey, heb jij bij ons in de klas gezeten’?

Best shocking eigenlijk. Acht jaar lang (inclusief de kleuterklas) samen met 29 andere kinderen dag in dag uit zes uur per dag in hetzelfde klaslokaal zijn en dan blijkbaar totaal niet opvallen.

Mooi inzicht…dat wel.

Maar geen goed voorbeeld van hoe je jezelf zichtbaar maakt. In de eerste jaren dat ik voor mezelf startte, verliep het niet heel anders dan op de basisschool. Ik liep via de deuropening langs de muur naar de eerste hoek die ik tegenkwam. Zo. Hier had ik overzicht, en kon heerlijk toekijken hoe anderen driftig stonden te netwerken. En ook hier had ik het best prima naar mijn zin. Het leverde alleen niet zoveel op.

Dat moest anders.

Een heel goede tip die iemand mij ooit gaf heeft mij enorm geholpen: Zorg dat een ander het initiatief neemt voor een gesprek. Daar hoef je niet zo gek veel voor te doen, je hoeft er zelfs niet eens iets voor te zeggen.

Whazzit!

Trek iets aan of heb iets bij je dat opvalt. Coole sneakers, een bijzondere tas, of stop iets onverwachts in je haar. Iets waarvan een ander kan denken, hé, dat is leuk, cool of anders. Mensen die het makkelijk vinden om contact te leggen, vinden het ook makkelijk om daar iets van te vinden én te zeggen. En voilà, het contact is gelegd. Ineens ben je onderdeel van een gesprek. En je hoefde daar vrij weinig voor te doen.

Ben je niet zo’n prater? Stel dan vooral vragen. Dat vinden veel mensen leuk. En zo kom jij veel te weten. Stel je gerust kwetsbaar op. Vraag een collega gewoon hoe hij of zij aan klanten komt. Of het goed gaat met het bedrijf. Welke prijzen ze vragen voor een project. Je zult verrast zijn over hoe open mensen zijn. Hoe graag ze iets met je willen delen.

Een volgende keer zeg je zelf iets over de coole sneakers van een ander. En zo raak je steeds meer comfortabel in ‘netwerksituaties’. Is mij ook gelukt. En ik ben het zelfs heel leuk gaan vinden. Ik loop nu vanuit de deuropening naar het midden van de ruimte. En ja, ik pas nog regelmatig de truc toe om iets aan te trekken dat opvalt. Dat werkt namelijk altijd!